آیین رزیف ؛

 رِزیف در گذشته رقص شمشیر بوده است و به ضرورت تحولات تمدنی اکنون رقص خیزران است. جوهره‌ و کارکرد انسانی آن ایجاد اتحاد و همبستگی است؛ بنابراین بیشتر موسیقیِ حماسی محسوب می‌شود و مضامین اشعارش بیشتر برای ترغیب مردم به جنگیدن و دفاع از خاک سرزمین‌شان بوده است. رزیف برگرفته از واژه رزیف است که به قرار گرفتن افراد در دو ردیف هنگام اجرا اشاره دارد. این مراسم در جزیره ­قشم­ بنام ­عضو­ا یا عصوا معروف ­است، گویا این نام از خیزران به عنوان عصا گرفته شده که به مرور زمان به عصو ا تبدیل شده است. نوازندگان این گروه که کار اصلی را برعهده دارند، در وسط میدان قرار می‌گیرند و دو گروه در دو طرف این نوازندگان قرار دارند. افرادِ نوازنده شامل: سه نفر نوازنده‌ی دُهُل،دو نفر نوازنده‌ی دایره و یک یا دو نفر نیز شِلَنج زن هستند. با قرارگرفتن هریک از اعضا در جای خود و کوک سازها، نوازندگان شروع به نواختن می‌کنند و خواننده یا “نهیم” که معمولاً فردی باتجربه است (در گذشته این نقش را بر عهده‌­ی ناخداهای مسن و با تجربه می گذاشتند) شروع به خواندن می‌کند. اشعار اغلب عربی است و گاهی زبان سواحیلی نیز در آن شنیده می‌شود. خواندن بدین صورت است که از دونفر نهیم، یک نفر می‌خواند و دیگری ادامه آن بیت را با لحنی سنگین تر بیان می‌کند،تفاوت لحن صدای دو نهیم نظم و ریتم خاصی را به موسیقی می‌دهد.

نَهام ( آوازخوانان نِیمه‌های بومی ): استاد محمود وطن‌خواه – استاد محمد حسین‌پرست
(جِنگ) شِلَنج زن‌ها: احمد راحتی، – محمد بحری
کَسِّر و دُهل نوازان: علی بحری – راشد پرموته – محمد شجاع
همخوانان: محمد بحری – محمد حسن‌زاده – علی بحری – عبدالله دریایی – احمد بحر‌پیما – محمد علیزاده
به کوشش هوشنگ جاوید

آثار مرتبط

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*
*

آواها و نواهای منتخب …