محمدرضا اسحاقی گرجی
محمدرضا اسحاقی گرجی گنجینه موسیقی شرق مازندران است.
خنیاگری که عمری را با مقامات هرایی و حقانی و همه مقامات و ریزمقامات و گوشه‌های موسیقی مازندران زیسته و برخی از این گوشه‌ها و مقامات فقط در سینه سوخته او ذخیره شده است.
محمدرضا اسحاقی گرجی در تاریخ ۱۳۲۶/۰۸/۱۴ در روستای گرجی محله‌ی شهرستان بهشهرمتولد شده است. در حال حاضر تنها خنیاگر آگاه به مقامات و ریز مقامات آوازی و سازی مناطق شرقی مازندران است. مادرش در زمینه‌ی شعر و موسیقی فعالیت جدی داشت و همین فضای مناسب او را به سمت این هنر سوق داد.
او آخرین راوی موسیقی خنیاگری مازندران است و البته خودش چندان از این عنوان رضایتی ندارد و می‌خواهد پس از او، راویان دیگری باشند و می گوید نمی خواهم آخرین راوی باشم. ساز اصلی او دوتار است. وی چامه های کهن مازندرانی را از مادر خویش آموخته و بر روی دو تار پیاده نموده است.
بیشتر ترانه های وی در مورد وقایعی که در سرزمین او (مازندران) اتفاق افتاده است. دو تار مازندرانی بیشتر در شرق مازندران نواخته می شود و تا ناحیه ترکمن صحرا امتداد یافته و به دوتار ترکمن و خراسان پیوسته می شود. به گفته محمدرضا اسحاقی، وی به دنبال زنده نگاه داشتن موسیقی واقعی مازندران است و می گوید هر شعری را نمی سراید و هر ترانه ای را نمی خواند و از نظر او “موسیقی واقعی آن است که اشک آدم را دربیاورد، چه اشک شوق و چه اشک غم.
موسیقی که عمیق باشد یک شوق ماندگار در انسان به وجود می‌آورد.”. استاد اسحاقی در حال حاضر نیز به دنبال تکمیل پروژه ساخت فرهنگسرای شرق مازندران در حیاط منزل خود برای دوستداران موسیقی و فرهنگ مازندران است.
محمدرضا اسحاقی گرجی گنجینه موسیقی شرق مازندران است.
خنیاگری که عمری را با مقامات هرایی و حقانی و همه مقامات و ریزمقامات و گوشه‌های موسیقی مازندران زیسته و برخی از این گوشه‌ها و مقامات فقط در سینه سوخته او ذخیره شده است.
محمدرضا اسحاقی گرجی در تاریخ ۱۳۲۶/۰۸/۱۴ در روستای گرجی محله‌ی شهرستان بهشهرمتولد شده است. در حال حاضر تنها خنیاگر آگاه به مقامات و ریز مقامات آوازی و سازی مناطق شرقی مازندران است. مادرش در زمینه‌ی شعر و موسیقی فعالیت جدی داشت و همین فضای مناسب او را به سمت این هنر سوق داد.
او آخرین راوی موسیقی خنیاگری مازندران است و البته خودش چندان از این عنوان رضایتی ندارد و می‌خواهد پس از او، راویان دیگری باشند و می گوید نمی خواهم آخرین راوی باشم. ساز اصلی او دوتار است. وی چامه های کهن مازندرانی را از مادر خویش آموخته و بر روی دو تار پیاده نموده است.
بیشتر ترانه های وی در مورد وقایعی که در سرزمین او (مازندران) اتفاق افتاده است. دو تار مازندرانی بیشتر در شرق مازندران نواخته می شود و تا ناحیه ترکمن صحرا امتداد یافته و به دوتار ترکمن و خراسان پیوسته می شود. به گفته محمدرضا اسحاقی، وی به دنبال زنده نگاه داشتن موسیقی واقعی مازندران است و می گوید هر شعری را نمی سراید و هر ترانه ای را نمی خواند و از نظر او "موسیقی واقعی آن است که اشک آدم را دربیاورد، چه اشک شوق و چه اشک غم.
موسیقی که عمیق باشد یک شوق ماندگار در انسان به وجود می‌آورد.". استاد اسحاقی در حال حاضر نیز به دنبال تکمیل پروژه ساخت فرهنگسرای شرق مازندران در حیاط منزل خود برای دوستداران موسیقی و فرهنگ مازندران است.