خالو عباس

تمام عواید حاصل از فروش این آلبوم، بدون واسطه به “خالو عباس” پرداخت خواهد شد.

عباس ابافَت معروف به “خالو عباس” در شهریور سال ۱۳۳۲ در جزیره‌ی هرمز به دنیا آمد. زمانی که تنها دو سال داشت پدر و مادرش به دلیل اختلافاتی که داشتند از هم جدا شدند و سرپرستی عباس به مادربزرگ پیرش رسید.

آن طور که عباس خود به خاطر می‌آورد، یک شب در نیمه‌های‌ شب با احساس تشنگی از خواب بیدار می‌شود و از مادربزرگش یک لیوان آب می‌خواهد. مادربزرگش هم از فرط خواب آلودگی و خستگی سیلی محکمی به او می‌زند.

از فردای آن روز، عباس مدام احساس سردرد می‌کند و هر روز هنگام غروب چشمانش تار می‌شود. این سردردها و تاری چشم‌ها ماه‌های زیادی ادامه پیدا می‌کند تا زمانی که چشم‌های او برای همیشه نابینا می‌شود.

عباس که پس از آن تا یک سال تنها و خانه‌نشین می‌شود در نهایت راهی برای آرام گرفتن پیدا می‌کند: صدای ساز «جفتی» همسایه. با گوش دادن به صدای ساز همسایه، علاقه‌ی او به نواختن این ساز بیشتر می‌شود و به سختی

برای خودش یک نی (نیمی از ساز جفتی) می‌سازد. یک سال با همان نی که رفیق تنهایی‌اش شده بود می‌نوازد تا موفق می‌شود سازش را کامل کند. عباس تا سن ۱۵ سالگی در خانه و تنها برای دل خودش ساز می‌زد. بعد از آن با

حضور در مراسم‌ عروسی و جشن‌های محلی در نواختن خبره می‌شود و کم کم غم نداشتن چشم‌هایش را فراموش می‌کند. خالو عباس سال‌هاست که از گوش‌های ناشنوا قطع امید کرده است و با چشمانی بسته و نگاهی خیره به

ناکجا، درست مانند ایام کودکی، برای دل خودش می‌نوازد و سکوت جزیره را با صدای جفتی‌اش برهم می‌زند تا شاید صدای ساز او نیز دلیل آرامش کودکی در همان حوالی باشد.

«من در کودکی دو چشم از دست دادم. وقتی که جفتی زدن را یاد گرفتم دو دوست بدست آوردم. آنها چشم‌های من هستند.»

ضبط و پژوهش: حسین ابراهیمی . پیمان یزدانی | طراح کاور: سپیده کریمی | عکاس: پیمان یزدانی | ناشر: رادیونواحی | حامی پروژه: کافه باکارا | سال انتشار: ۱۳۹۷

* راهنمای خرید *