آیین مشک زنی ؛
مشک در میان مردم روستا و عشایر ،جنبه ی تقدس داشته است، زیرا مظهر خیر و برکت بوده و بقا و حیات جوامع ایلی مبتنی بر رونق و پایداری آن است به همین خاطر برای ستایشش اشعار موزونی وجود دارد که حکایت از نوعی جاندارگرایی (فتیشیسم) دارد. هنگام مشک زنی، زنان و دختران مشک زن با این باور که با « برمشکه » کره زیاد میشود، به خواندن اشعار و ابیاتی می پردازند و با در دست گرفتن دسته های چوبی دو سر مشک که به آنها « دسلقرت » گفته میشود، آواز خوانی را شروع کرده و در تمامی مدت مشک زنی ادامه میدهند. این ابیات در نمونه آوازی این آیین که در این قسمت آورده شده است خوانده میشود:
مه شکه سوره که م هه ر هووه مه که ی نه زه ر خودا خه یر کووه مه که ی
(یعنی مشک سرخ و زیبای من هر بار که تاب می خورد گویی ندای هوهو سر می دهد و خدا را می خواند و خیر و برکت را برایم جمع می کند)
مه شکه که م ژه نیا ،کول کره په تی له کوو بارم کیه نی قی مه تی
(یعنی مشک من زده شده و همه ی ماست آن تبدیل به کره شده است)
مه شکه ت بژه ن ،نیمه رو شه قه میوانه یل ها تین وه ده مه ته قه
(ای مشک زن مشکت را زودتر بزن هنگام ظهر است مهمانان دارند می آیند)
ئه ر مه شکه ی منی خاترم دیری « هومو ه ی ره » ئه و سه رمناری
( اگر مشک من هستی و خاطرم را می خواهی باید مرا بدهکارنکنی )
ضبط توسط ساسان فاطمی
