عثمان خوافی
من راننده اتوبوس بودم. گواهینامه پایه یک دارم. ۳۰ سال است که ساز نمی‌زنم، چیزی که امروز می نوازم نواختن نیست! چون انگیزه ای برای نواختن ندارم. شاید چیزی که بلد بودم هم از یادم رفته باشد. در همه این سال های فعالیتم هیچ کس به من نگفت دستت درد نکند! هیچ کس از من تقدیری نکرد. حتی گاهی به من فحش دادند. پدر و مادرم من را نفرین کردند. خوشبختانه نفرین مادر درگیر نمی شود وگرنه در همان دوران جوانی مرده بودم. من را دولت فرستاد ژاپن و آنجا من به تلویزیون ژاپن رفتم. با همین لباس و با همین چهره و با همین ریش آنجا رفتم. موسیقی را از خدا آموختم. هیچ کسی به من نواختن این ساز را نیاموخت. خودم آن را آموختم.
تکه هایی از گفتگوی عثمان محمدپرست با یاسر شیخی یگانه
هنوز زندهس؟ واقعن نوایی که از اون ساز در میاره چیز عجیبیه.